Bittere andijvie

Toen mijn boer en ik nog een latrelatie hadden, belde hij me wel eens om advies over het eten. Hij kende nog niet zoveel recepten. Op een keer vroeg ik hoe de andijvie gelukt was.

‘Niet zo best,’ antwoordde hij.

‘Wat was er mis mee dan?’

‘Het smaakte raar. Zo bitter.’

Hier moest ik even over nadenken. Bittere andijvie. Logisch toch?

‘Maar andijvie smaakt bitter. Dat hoort zo.’

‘O?’

Mijn boer was gewend aan de keuken van Knorr. Een zakje poeder erover en hup, je hebt iets op tafel wat iedereen lust. Bitter en zuur komen niet voor in het smakenpalet van deze firma. Ik verbaasde me over het feit dat een boer niet wist, dat andijvie bitter hoort te zijn. Iemand die zo dicht bij de natuur staat!

Maar wat wil je. Mijn boer rijdt op een Massey Ferguson van 170 pk, in plaats van dat hij met zijn handen in de aarde wroet. En hij aait de koeien nooit, kent de meeste ook niet bij naam. Ze worden goed verzorgd, maar als ze te weinig melk geven, gaan ze naar de slager. Dat laatste vind ik overigens heel natuurlijk. In de natuur is een dier ook zo weg, als het niet meer fit is.

En wat dat aaien betreft: wist je dat je door aaien je onderdanigheid toont? Een koe, kuddedier bij uitstek, kan daardoor gaan denken, dat ze hoger op de sociale ladder staat dan jij. Ze zal je omver stoten, als je niet uitkijkt. Waar ik maar mee wil zeggen, dat je een koe vooral niet moet vermenselijken.

Het succes van Boer zoekt Vrouw wordt toegeschreven aan het moderne verlangen naar authenticiteit. Vriendinnen verzuchten dat het lezen van dit blog, hun zo lekker ont strest, na een drukke dag op kantoor.

Dat ervaar ik aan de ene kant als een compliment, maar aan de andere kant voelt het ook als een ontkenning van mijn dagelijkse realiteit. Het gaat er binnen ons bedrijf namelijk soms erg hectisch aan toe. En het is een onderneming, die geld op moet leveren. Dat levert helaas weinig romantische taferelen op.

Vorige week liet ik de boerderij aan een vriendin van me zien.

‘Je mag wel even naar binnen,’ zei ik, toen we op de drempel van de melkstal stonden.

Een zware, dierlijke geur van vette melk, gemengd met stront, wasemde ons tegemoet. De melker was druk in de weer om de uiers van de koeien schoon te poetsen. Aan iedere kant van de melkstal stonden 26 koeien te wachten en twee van hun moesten poepen. De stront spetterde alle kanten op. De melker was een Pool, maar leek wel een indiaan, met bruine vegen in zijn gezicht. Mijn vriendin week achteruit.

‘Nee, dat hoeft niet,’ zei ze, terwijl ze de neiging haar neus op te halen nog net kon bedwingen.

Toen gingen we maar een aperitiefje drinken. Mijn boer was in de keuken bezig met de avondmaaltijd.

‘Wat eten we?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘Een aardappel andijvie schotel, bereid met verse, biologische groenten en een mals sukadelapje van de stier die ik vorige week heb laten slachten. Hoe lijkt de dames dat?’

Wij hebben er het glas op geheven. En vooral deze dame, vond het heel romantisch.

Groentje