Moord

Het is stil in ons weiland. Er heeft zich een gruwelijke moordpartij voltrokken. Gisteren zagen we nog volop grutto’s, kieviten en wulpen rondvliegen. Ze riepen en zongen, dat het een lust was. Nu horen we niets meer. En de hazenfamilie buitelt ook niet meer rond. 

Hoe kon dat gebeuren?

Een vos heeft zich te goed gedaan aan ‘onze dieren’. Ze zag een gedekte tafel voor zich en in de nacht van zondag op maandag, heeft ze toegeslagen. Ze at haar buik rond en misschien heeft ze ook nog haar jonge vosjes op een feestmaal getrakteerd. 

Mijn boer is verdrietig, want hij had speciaal voor de weidevogels het waterpeil hoog gezet en de greppels laten volstromen. Deze vogels houden immers van natte voeten. Daarnaast had hij met ruige mest gestrooid en daardoor was er een overvloed aan wormpjes en insecten beschikbaar.

Was dat allemaal voor niets?

Ons weiland is erg aantrekkelijk voor dieren, omdat er niet alleen maar productiegras groeit, maar ook nog boterbloemen, pinksterbloemen, paardenbloemen, klaver, enz. Onze buurboeren noemen dat onkruid. Zij spuiten alles wat geen gras is met vergif dood. Daarbij hebben ze hun waterpeil laag: diepteontwatering heet dat.  Het gras doet het daar wel op, maar dieren en vogels hebben in zo’n omgeving niks te zoeken. Zelfs koeien zie je er nauwelijks, die staan meestal op stal.

Maar terug naar onze boerderij. Daar heeft het kwaad de gedaante van een vos aangenomen.

‘Zullen we onze jager vragen hem dood te schieten? ‘ oppert mijn boer.

‘De vos heeft toch ook recht op eten?’ reageer ik geschrokken.  In gedachten zie ik een nestje jonge vosjes blij hun moeder begroeten. Eindelijk heeft ze weer eens wat lekkers voor hun meegebracht!

Tsja. Eigenlijk gaat het hier niet om recht of onrecht. Ons gebied is gewoon te klein om een vos te voeden. Om in leven te blijven, moet hij al het andere leven opeten.

Mijn boer beslist dat de jager het probleem op zal lossen. Dat voelt niet goed, maar ik kan me er gemakkelijker bij neerleggen dan toen ik nog een stadsmeisje was. Op de boerderij wordt ik voortdurend geconfronteerd met beslissingen over het leven en de dood. Weinig dieren sterven er van ouderdom.

Maar misschien is er nog een andere mogelijkheid, schiet het door me heen. De vos kan vluchten! Misschien verhuist ze naar een gebied waar meer ruimte voor haar is. Een uitgestrekt gebied, met volop eieren, vogels en haasjes. Een plek waar ze haar jonkies kan voeden, zonder een heel ecosysteem te ontwrichten.

Het is een troostende gedachte, maar helaas niet realistisch. Zulke gebieden zijn in Nederland immers bijna niet meer te vinden. En dat is toch wel heel erg jammer.

Groentje