‘Ben je een koe- of een trekkerman?’
‘Uh.’
De negentienjarige knul tegen die tegenover ons zit, zoekt
naar het meest wenselijke antwoord. Hij wil dat wij hem aannemen als allround medewerker, maar we weten
allemaal dat allround wel veel
gevraagd is.
‘Ik hou eigenlijk meer van trekkers,’ zegt hij dan eerlijk
en zijn ogen beginnen te glimmen.
Het komt eigenlijk nooit voor dat iemand evenveel met vee
als met techniek heeft. De agrarische wereld valt wat dat betreft in twee
groepen uiteen. De meeste leeftijdsgenoten van onze sollicitant houden vooral
van trekkers.
Wij zetten wel eens berichtjes op facebook, met plaatjes van
weidevogels, zonsondergangen, of schattige kalfjes en die worden ook heus wel geliked. Maar echt viral gaan de berichten met foto’s van onze tractor of verreiker. Vooral wanneer de dochter ze bestuurt,
met haar blonde haren los en in een roze topje: dan wordt het bericht eindeloos
gedeeld. Meiden en trekkers, wat wil je nog meer!
Maar dat brengt me op ons trauma, als het gaat om de
combinatie jongens en trekkers.
We hadden een zogenaamde Wajonger
in dienst: Age. Het was een slimme jongen met een moeilijke achtergrond,
maar hij was een goede chauffeur en een echte trekkerman. Hoe groter de machines hoe groter zijn enthousiasme. Hij
leek beslist los vertrouwd, totdat hij met onze veertien ton giertank uit de
bocht vloog en met de hele combinatie omkiepte. Gelukkig was er alleen
materiele schade, maar wat moesten wij nu met hem?
We vroegen een psychiater om raad.
‘Wil je weer trekker rijden Age?’ was zijn vraag.
‘Tuurlijk,’ reageerde de jongen.
‘Ben je niet bang geworden?’
‘Helemaal niet!’
‘Nou, dat is in ieder geval positief,’ stelde de psychiater
vast, ‘hij moet er zo snel mogelijk weer op.’
Mijn spreekwoordelijke klomp brak ter plekke.
‘Was hij maar bang!’ riep ik, ‘dat zou een gezonde reactie zijn.’
Age werkt gelukkig niet meer bij ons. Ik vind het doodeng,
als ik van die kinderen van net zestien op de openbare weg zie rijden en ben
blij dat dit in 2016 het trekkerrijbewijs verplicht is gesteld. Het zijn
natuurlijk niet allemaal Ages, maar toch: ze dragen een grote
verantwoordelijkheid en het is belangrijk dat ze zich dat realiseren.
Wat onze sollicitant betreft: die beschikt helaas niet over
de vereiste kennis. Na zijn vertrek loop ik naar de brievenbus. Daarin vind ik
een kalender van het mechanisatiebedrijf dat onze machines repareert. Een
eindejaar cadeautje. Iedere maand toont een agrarisch voertuig, stoer bespat
met modder, maar nog wel glanzend van nieuwigheid. De foto’s zijn van onderop
genomen, zodat deze wonderen van techniek er nog vervaarlijker uitzien.
Jammer dat de trekkerjongen al weg is. Had ik hem toch nog
blij kunnen maken…
Groentje
