Hij blafte dan ook tot we er allemaal gek van werden.
Het draadzetten hebben mijn boer en ik vanmorgen gedaan. Dat klinkt onschuldig, maar dit soort klussen kunnen zomaar in een huwelijkscrisis ontaarden.
Draad zetten, is overigens boeren jargon voor paaltjes in de grond drukken en er stroomdraad bij langs spannen. Vroeger sloeg men de paaltjes met een voorhamer in de grond, maar tegenwoordig zijn er handiger hulpmiddelen.
Wij gebruiken een verreiker, of een “verarmer”, zoals mijn boer het noemt, want het ding is vaak kapot en reparatie is kostbaar. Toch is het de meest gebruikte machine van de boerderij, want hij kan van alles. Enfin, het ding heeft een uitschuifbare arm die moeiteloos paaltjes de grond in jaagt. Alsof je cocktailprikkers in een blokje kaas zet. Dat wil nog beter als de bak aan de telescooparm gevuld is met iets zwaars, modder bijvoorbeeld. Dus daar had mijn boer even wat van opgeschept.
Mijn enige taak was om de paaltjes recht te houden.
Het draadzetten hebben mijn boer en ik vanmorgen gedaan. Dat klinkt onschuldig, maar dit soort klussen kunnen zomaar in een huwelijkscrisis ontaarden.
Draad zetten, is overigens boeren jargon voor paaltjes in de grond drukken en er stroomdraad bij langs spannen. Vroeger sloeg men de paaltjes met een voorhamer in de grond, maar tegenwoordig zijn er handiger hulpmiddelen.
Wij gebruiken een verreiker, of een “verarmer”, zoals mijn boer het noemt, want het ding is vaak kapot en reparatie is kostbaar. Toch is het de meest gebruikte machine van de boerderij, want hij kan van alles. Enfin, het ding heeft een uitschuifbare arm die moeiteloos paaltjes de grond in jaagt. Alsof je cocktailprikkers in een blokje kaas zet. Dat wil nog beter als de bak aan de telescooparm gevuld is met iets zwaars, modder bijvoorbeeld. Dus daar had mijn boer even wat van opgeschept.
Mijn enige taak was om de paaltjes recht te houden.
Simpel toch?
“Houd die paal recht!,” schreeuwde mijn boer uit het raampje van de cabine.
“Hij is recht!” schreeuwde ik terug.
(Je moet wel schreeuwen om boven het geraas van de motor uit te komen.)
“Wat?!” vroeg mijn boer.
“Hij is recht!”
“Houd die paal recht!,” schreeuwde mijn boer uit het raampje van de cabine.
“Hij is recht!” schreeuwde ik terug.
(Je moet wel schreeuwen om boven het geraas van de motor uit te komen.)
“Wat?!” vroeg mijn boer.
“Hij is recht!”
Ik zag het ding langzaam de grond in zakken: scheef.
“Meer naar rechts!” riep ik.
“Welke rechts? Je moet gebaren!”
Ik wapperde naar rechts met mijn rechterhand, terwijl ik met links tegen de paal aan drukte.
De grote bak die angstwekkend dichtbij, boven mijn hoofd zweefde, begon nu te wiebelen. Daardoor viel er modder naar beneden. Om dat niet in mijn nek te krijgen, probeerde ik mijn capuchon op te zetten.
“Vasthouden!”
In een regen van aardkluiten pakte ik de paal weer vast en oefende zoveel mogelijk tegendruk uit. Zonder succes.
“We trekken hem er weer uit en beginnen opnieuw!” riep mijn boer.
En toen moesten we er nog twintig.
Maar het is gelukt. De paarden hebben een mooie plek en wij zitten inmiddels vredig in de tuin. Voor de eerste keer dit jaar. Jouke ligt tussen de paardenbloemen te hijgen.
Eindelijk rust.
Maar dan springt hij plotseling op en gaat tekeer. Wat is er nu weer aan de hand?
We volgen de blik van onze hond en zien hoog, boven in de lucht.... een zwaluw! Twee zwaluwen zelfs. Ze zijn er weer!
Ik roep Jouke en geef hem een knuffel. Voor ons haal ik een biertje.
De winter is nu echt verleden tijd.
Ik roep Jouke en geef hem een knuffel. Voor ons haal ik een biertje.
De winter is nu echt verleden tijd.
Groentje